"ENSAIO SOBRE A REPRODUCIÓN HUMANA "

Conta a miña madriña, que ten o dobre de anos ca min, que no seu tempo a xente pensaba que os nenos íanse facendo ós pouquiños. Cando unha parella se puña ó labor de traer fillos o mundo comezaba unha tarefa a prazos que tiña, como podemos deducir, un sinfin de complicacións. Por exemplo, había que ir contando e recordando as partes que se ían completando para que o bebé viñera enteiro. "Hoxe tócanos o nariz". Pero que pasaba se un perdía a conta, ou había discrepancias na parella?: "non, que o nariz xa nos tocou o sábado pasado, non te lembras? E aí podía comezar unha discrepancia que podía chegar a debate, mesmo a discusión e incluso a pelexa. Entón a cousa non viña arriba, paralizábase a produción e suspendíase a actividade ata que patronal e clase obreira chegaran a novos acordos. Iso significaba comezar de novo, dende os pés ata a cabeza, para rexouba de aqueles que estaban dispostos a repetir o proceso tantas veces como fora necesario, aínda que só fose polo goce. En fin, a vida mesma.

Nesa crenza, cando un neno nacía coas orellas grandes gañaba automaticamente o alcume de "sen orellas", e a xente dicía: "os pais deste rapaz entretivéronse moito o día que lles tocou traballar esa parte do corpo". Pola contra, se a cuestión era que tiña o nariz ou algún outro órgano demasiado pequecho axiña se dicía que aquela noite os pais quedaran durmidos polo cansanzo e non deran completado a obra. A enxeñería humana ten estas cousas. Menos mal que a sabia Natureza encargábase de compensar de forma acertada os desacertos dos homes e mulleres que poñían toda a carne en non defraudala.

Viñeron despois tempos mellores, decatáronse os nosos pais de que a cousa era máis simple do que agoiraban os vellos, e déuselles a todos por potenciar o "baby boom", que trouxo ó mundo ás xeracións dos que estamos no allo nesta época. Con todo non se acadaban rexistros reproductivos tan altos coma en décadas anteriores, e tres e catro fillos viña sendo o máis habitual no noso entorno. Eran tempos novos nos que as criaturas viñan de París, por aquilo de que a Citroën chegara a Vigo, ou deixábaos a cegoña suavemente nos berces.

A cousa comezaba a desvirtuarse, as obrigas laborais de pais e nais facía que houbera que ir pechando as portas ás familias numerosas e paseniñamente comezaron a popularizarse os métodos anticonceptivos que permitían reducir a produción sen perder o plus de goce. Foron chegando novas de que había un paraugas para o pito que se vendía no extranxeiro e que era moi eficaz. Aqueles pioneiros que cruzaban fronteiras por mar e terra recibían centos de encargos destes utensilios tan prezados, e a cousa parecía funcionar, claro está, se se usaban ben. Contoume unha vez un amigo que tiña un curmán que coñecía un veciño que lle falara una vez dun coñecido que colgaba no tendal a carón dos calcetíns e dos calzóns o preservativo lavado e preparado para a seguinte ocasión. Era un tipo moi coidadoso e sempre ía coas uñas ben curtas, non fora ser...

Pero o que veu despois aínda foi máis revolucionario. As pílulas. Menudo choio! Todo o que había que facer era tomalas sempre á mesma hora e sen esquecer ningún día a inxesta preventiva. Cantas liortas! "Tomáchela?" "Tomei" "Logo imos!" "Non pode ser" "Por que?" "Porque a caixa é de vinte e unha e levo seis días tomándoas e só me queda unha ducia" "E logo o resto?, non llas darás a gata para que non colla o celo?" "Pero ti quen pensas que son?" "E logo onde están as que faltan? Contaches ben os días?" E veña o repaso un a un. "Claro que contei" "Non chas collerá túa nai para ela?" "Pero ti que dis, animal?" "Ou ó mellor é que quere que lle deamos netos..." E xa estaba de novo o lío montado. Benditas pílulas que tanto traballo aforraron e malditas á vez que tanto desacougo sementaron.

E chegaron tempos aínda máis modernos, coa televisión a cor, coas teleseries, coas canles privadas que emitían cine en raias codificado que facía trasnoitar ós máis viciosos para imaxinar o que podería estar pasando tras daqueles bisbiseos catódicos. A cousa estaba a cambiar demasiado axiña, e o misioneiro tradicional chamábase por forza de mil maneiras distintas, e as variantes máis difíciles tiñan os nomes máis arrevesados. O grego deixou de ser unha lingua ou un xentilicio, igual qe o francés ou o cubano. O 69 deixou de ser un número para converterse en obsesión, e a cama tradicional deixou de ser o niño de amor, a fábrica de vida máis rendible, para rematar pechada coma as industrias do Salgueirón. Era tamén, o prezo do progreso...

Agora andamos na era dixital. Isto non significa que utilicemos máis os dedos nas cuestións amorosas, utilizámolos máis nos mandos a distancia e nos ratos dos ordenadores, mesmo xa nas pantallas dos novos artiluxios de última xeración. Que vai significar? Pois en principio significa que non temos que sair da casa para coñecer a xente. Non imos ter problema con que nos vexan agarradiños da man dun pretendente na Romaría de Darbo, ata pode que non se decaten os nosos pais nin os amigos de que temos un medio noivo en Kazajistan e outro tres cuartos en Sumatra, que ó mellor resultan ser noivas porque nos poden enganar coma chineses na rede, pero que non imos poder tocar, nin bicar, nin sentir respirar ó noso corazón cando temos necesidade de aloumiños e caricias. Os fillos posibles van ser tan virtuais coma este tipo de amores, e ó final, os valores esenciais do ser humano, a necesidade da tribo para nacer e medrar, van ir morrendo e levando cara á fin toda a nosa historia.

Pero non quero rematar sendo pesimista. Quero reivindicar a volta ós tempos da miña madriña, ó quererse ós pouquiños, coas caras e as cruces do contacto cercano, a coñecer máis a quen está ó noso carón e a darlle as necesarias oportunidades para que el ou ela nos coñeza mellor tamén. Temos que evitar que a soidade e o illamento das sociedades modernas acabe por enferruxarnos a máquina da creación. E se vos queda algunha dúbida preguntádelle á miña madriña: os maiores son os que saben da vida...

Carlos Camaño Rial